اوست که داد انبیا و فرزندان انبیا را از ستمبارگان می گیرد و خون پاک شهیدان راه خدا را که زیر چکمه های بیداد گران نابود شده و به عنوان خارجی و شورشگر قلمداد شده اند، از نابکاران باز می ستاند و قاتلان را به سزای اعمالشان می رساند.
اوست که تاوان خون پاک شهیدان دشت کربلا را باز می ستاند و نوای چند صد ساله ی زینب کبری در کنار کشته ی برادر را - که هنوز بی جواب مانده است - پاسخ می دهد؛ آن گاه که با صدای غم آلود و دل پر درد، به مدینه رسول روی کرد و فریاد برآورد:
یا محمدا ! صلی علیک ملائکه السماء هذا حسین مرمل بالدماء مقطع الاعضاء و بناتک صبایا، الی الله المشتکی و الی محمد المصطفی و الی علی المرتضی و الی فاطمه الزهراء و الی حمزه سید الشهداء!
یا محمدا ! هذا حسین بالعراء، تسفی علیه الصبا، قتیل اولاد البغایا. واحزناه! واکرباه! الیوم مات جدی رسول الله صلی الله علیه و آله ، یا اصحاب محمداه! هولاء ذریه المصطفی یساقون سوق السبایا
ای رسول خدا! درود فرشتگان آسمان برتو باد! این حسین است که به خون آغشته و پاره های پیکرش از هم جدا شده اند، و این دختران تواند که اسیر شده اند. به پیشگاه خدا و به سوی محمد مصطفی و به سوی علی مرتضی و به سوی فاطمه زهرا و به سوی حمزه آقای شهیدان شکوه می کنم. وای، ای رسول خدا! این حسین است که به روی خاک افتاده و باد صبا خاک بیابان را بر پیکرش می پاشد. او کشته ی ناپاک زادگان است. آه! چه اندوهی و آوخ که چه مصیبتی است! امروز رسول خدا (ص) در گذشت. ای یاران محمد! اینان فرزندان پیامبر مصطفایند که چونان اسیر می برندشان!
بار الها!
به چشمان اشک بار ولیت
و به قلب پر غم حجتت در ضربات سهمگین اهریمن
به پهلوی شکسته مادرش
و به گریه های شبانه اش
هرچه زودتر آن عزیز تر از جان و باوفاتر از یوسف کنعان را بر منصب واقعی اش بنشان؛ آن که هزاران خسرو باید غلامی درگاهش کنند و هزاران حاتم گدایی آستانش.
.....آمین
اَللّهُمَّ عجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج