وقتی قلبهایمان کوچکتر از غصههایمان میشود، وقتی نمیتوانیم اشکهایمان را پشت پلکهایمان مخفی کنیم و بغضهایمان پشت سرهم میشکند، وقتی احساس میکنیم بدبختیها بیشتر از سهممان است و رنجها بیشتر از صبرمان، وقتی امیدها ته میکشد و انتظارها به سر نمیرسد، وقتی طاقتمان طاق میشود و تحملمان تمام … آن وقت است که مطمئنیم به تو احتیاج داریم و مطمئنیم که تو، فقط تویی که کمکمان میکنی.
آن وقت است که تو را صدا میکنیم، تو را میخوانیم ، آن وقت است که تو را آه میکشیم، تو را گریه میکنیم، تو را نفس میکشیم.
وقتی تو جواب میدهی، وقتی دانه دانه اشکهایمان را پاک میکنی و یکی یکی غصهها را از توی دلمان برمیداری، وقتی گره تک تک بغضهایمان را باز میکنی و دل شکستهمان را بند میزنی، وقتی سنگینیها را بر میداری و جایش سبکی میگذاری و راحتی، وقتی بیشتر از تلاشمان خوشبختی میدهی و بیشتر از لبها، لبخند، وقتی خوابهایمان را تعبیر میکنی و دعاهایمان را مستجاب میکنی و آرزوهایمان را برآورده، وقتی قهرها را آشتی میکنی و سختها را آسان. وقتی تلخها را شیرین میکنی و دردها را درمان.
وقتی ناامیدها، امید میشود و سیاهها سفید سفید… آن وقت میدانی ما چه کار میکنیم؟
حقیقتش این است که ما بدترین کار را میکنیم. ما نه سپاس میگوییم و نه ممنون میشویم. ما فخر میفروشیم و میبالیم و یادمان میرود، اصلاً یادمان میرود که چه کسی دعاهایمان را مستجاب کرد و کی خوابهایمان را تعبیر کرد و اشکهایمان را پاک کرد.
ما همیشه از یاد میبریم، ما همیشه فراموش میکنیم. ما همان انسانیم که ریشهاش از فراموشی است.
بیایم در دعاهایمان برای ظهور آقایمان هم دعا کنیم.
اَللّهُمَّ عجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج