یه روز یه باغبونی یه مرد آسمونی
نهالی کاشت میون باغچه مهربونی 

می گفت سفر که رفتم یه روز و روزگاری
هر روز غروب عطر یاس تو کوچه ها می پیچید
میون کوچه باغها بوی خدا می پیچید

اونایی که نداشتن از خوبیها نشونه
دیدن که خوبی یاس باعث زشتی شونه

 عابرای بی احساس پا گذاشتن روی یاس
ساقه هاشو شکستن آدمای بی احساس 

کی می آیی که کران تا بیکران دلم را برایت چراغانی کنم و چشمانم را فرش قدومت نمایم؟
بیا که بهار دلم بی‌صبرانه مشتاق آمدن توست و قلبم جویبار اشک‌هایی که هر روز و شب برای فراق تو ریخته می‌شوند....
یاس سفیدم!
بیا که با ظهورت آیه "والنهار اذا تجلی" تأویل گردد....
بیا که چشمه سار وجودم سخت خشکیده و فریاد العطش برآورده،
بیا تا از نرگس چشمانت عطری برای سجاده‌ام بگیرم....
بیا و مرا زائر شهر قاصدک‌ها کن، بیا....

   اَللّهُمَّ عجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج

بوی عید و هفت‌سین که می‌آید مادربزرگ دوباره کاسه‌ی سفالی را برمی‌دارد و گندم‌هایی که خیس کرده با کمی خاک توی کاسه می‌ریزد و سبزه‌ی سفره را آماده می‌کند.

هرسال چند هفته قبل از عید راه پله‌های گوشه‌ی خانه‌شان پر از سبزه‌های هفت‌سین است!

دلم می‌خواهد از گندم‌هایی که هر جمعه برای کبوترهای امامزاده می‌برم کمی را هم سوا کنم و نذر آمدنت، سبزه‌ای سبز کنم. تا هر وقت کنار هفت‌سین می‌نشینم سبزی حضورت را در ذهنم تداعی کنم!

آقا دمدمه‌های عید است، نگو که امسال هم بدون تو تحویل می‌شود... بیچاره آن سالی که هیچکس بدون تو تحویلش هم نمی‌گیرد!

خانه تکانی هم بکنیم... همه جا را هم که گردگیری کنیم نام تو را که نمی‌توان از دلمان بتکانیم.

بیا و رونق امسالمان باش... بیا و طراوت سبزه‌های هفت‌سینمان باش...

آقا بیا...

منتظرت هستیم!

   اَللّهُمَّ عجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج

نگاه خیس نرجس دوخته شده بود به بهترین مرد. گاهی همان‌طور که نگاهش را دوخته بود به او، با سر انگشت‌های لرزانش اشک از گونه می‌سترد. اگر مرد اینچنین او را تنها می گذاشت...؟

مرد با دست لرزان اشاره‌ای به او کرد. نرجس به طرفش دوید. عقید(1)  جوشانده‌ای را که درست کرده بود به دست نرجس داد. بغض بی‌امانی گلوی نرجس را می‌سوزاند.

شوهرش با تلاشی از سر مهر به رویش لبخند زد. نرجس لبخند شوری زد. جوشانده را با دست لرزان گرفته بود و نشسته بود بر بالین امام.

امام دست دراز کرد و جوشانده را از او گرفت. نرجس وحشت زده دید دست‌های مرد شجاعش چنان می‌لرزد که جوشانده نزدیک بود از پیاله سرریز شود. با این‌حال امام جوشانده را به لبانش نزدیک کرد.

آه نرجس بلند شد. صدای برخورد دندان‌های امام با کاسه مثل سیلی در گوشش پیچید. در دل نفرین می‌کرد به کسانی که مردی این‌چنین مهربان و خردمند را به آتش کینه سوزانیدند! در دل می‌گفت: «خدای حَسن! بسوزانشان«

امام آهی کشید و عقید را صدا زد. عقید با چشم پر خون بر بالین ارباب حاضر شد. امام با انگشت اتاقی را نشان داد و گفت:

- داخل این اتاق می‌شوی، کودکی را در سجده می‌بینی. او را نزد من بیاور.

امام نگاهی به چشم‌های نرجس کرد. هر چند روزهای او با نرجس کوتاه بود اما، چنان دل نرجس به دل امام گره خورده بود که برای حرف زدن با او نیازی به سخن نداشت.

نرجس نگاهش را خواند. به طرف اتاق رفت تا آخرین بازمانده از نسل آسمانی را تا بالین پدر همراهی کند. تکیه بر دیوار اتاق داد و عقید را دید که محو تماشای اوست. کودکش می‌دانست امام او را خواسته است؛ نماز کوتاه کرد. عقید نگاهی به نرجس خاتون کرد. نرجس دست نوازشی به سر پسرش کشید و با افتخار دست‌های او را به دست گرفت.

مهدی‌اش، وقتی پدر را دید سلام کرد. نگاهش هرچند محزون، اما صبور بود. این غم هر چند عظیم ولی آخرین غمش نبود...

امام تا چشمش با او افتاد، گریست. اشک چون باران از ناودان چشمش بر صفحه‌ی گونه می‌چکید. حرف‌های ناگفته‌ی بسیار میان او و تنها باقیمانده از نسل‌های خدایی مانده بود.

وقت کوتاه بود و اشتیاق ماندن بسیار...

ماندن برای بیشتر بوییدن موعود جهان،

ماندن برای جنگیدن در راه رهبری چون او که می‌رفت بر باطل بتازد...

ماندن برای نگاهی چند لحظه بیشتر به رخساره‌ی پیامبر گونه‌اش...

وقت کوتاه بود و مقصد دور...

مقصد دور بود و راه تاریک و مردم گمگشته...

اما او مدتها پیش سر تسلیم در برابر حکمت پروردگار فرو آورده بود.

امام میان اشک گفت:

- ای سید اهل بیت! آبم بنوشان! به دیدار خدایم می‌روم.

مهدی، جوشانده از دست لرزان پدر گرفت، سر او را به دامان، نگاهش را از مادر... آب به رگهای تشنه‌ی پدر ریخت.

نرجس، میان گریه خندید!  می‌دانست مهدی‌اش همیشه به لبهای تشنه آب خواهد داد... (2)

پی نوشت:

1 خادم امام حسن عسکری (ع)
2 منبع روایت: منتهی الآمال، شیخ عباس قمی، ص 1331

پ.میعاد

شهادت امام حسن عسگری(ع) تسلیت باد

   اَللّهُمَّ عجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج

صدای اذان که از گلدسته‌ها می‌آید... سجاده‌ی مادربزرگم که این موقع کنج ایوان پهن است و عطر یاس دارد... خورشید که این ساعت پرنور تر از همیشه می‌تابد....چقدر یاد تو را در ذهنم تداعی می‌کند!
امروز پیش‌نماز کدام مسجدی مولا؟ امروز در قنوتت چند مسلمان را دعا می‌کنی؟ امروز که به جدت حسین(ع) سلام می‌دهی برای چند نفر آرزوی شهادت داری؟
امروز که شال سبز بنی هاشمت را محکم‌تر از همیشه گره زده‌ای به همت کدام جوان‌مردی امید می‌بندی؟
امروز که به یارانت سر می‌زنی چند بار سیصد و سیزده را هجی کرده‌ای  و از خدا خواسته‌ای زودتر آماده شوند که بیایی و خراب آباد دل‌هایمان را آباد کنی؟
صدای اذان که از گلدسته‌ها می‌آید.... سجاده‌ی مادربزرگ... خورشید... تو...
آرزو می‌کنم روزی به تو اقتدا کنم و شیرین‌ترین نماز عمرم را بخوانم...
آرزو می‌کنم وقتی می‌آیی باشم و تو را یاری کنم...

   اَللّهُمَّ عجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج

کبریت را روشن کرده نگاهی به شعله می‌اندازم و آرزوی دیدارت را با خودم تکرار می‌کنم. شمع که روشن می‌شود به گنبد فیروزه‌ای امامزاده چشم می‌دوزم و با نم‌نم چشمانم نامت را زمزمه می‌کنم. این شمع چندم است مولای من که نذر قدوم نازنینت کرده‌ام؟
کبوترهای سقاخانه، خلوتم را به هم می‌زنند... انگار فهمیده‌اند وقتی صدایت می‌کنم تو به من لبخند  می‌زنی... آمده‌اند در ضیافت چشمانم شریک لحظه‌هایم باشند.
آقای من... کبوتر دلم را به کوی تو می‌فرستم. اگر بال‌هایش گرد و غباری دارد با دست های سبز خودت غبار آلودی کن... بگذار بال پروازم همیشه برای پر کشیدن به سویت پاک و سبک و عاری از هر گناهی باشد... نگذار در دام صیادان اسیر شود... نگذار از جایی که نباید دانه برچیند... آقا کبوتر دلم غریب است... غریب نوازی‌اش کن!
شمع که آب می‌شود بوی استجابت دعاهایم را می‌شنوم...
صدای اذان از گلدسته‌ها بلند شد... آقا تو چقدر به من نزدیکی...

   اَللّهُمَّ عجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج

بوی ظهورت در تمام ابعاد این شهر پیچیده است و صدای گام‌های استوارت طنین‌انداز شده است.
می‌گویند: لحظه‌ی آمدنت نزدیک است. و دوستانت آماده‌ی استقبال.
تو پناه آشفتگانی و ما چشم به راهیم تا اماممان بیاید و از این سفر دور و دراز هدیه‌ی گران‌بهای عدالت را بیاورد.
امروز عطش ظهور بر لب‌های همه‌ی ما، جهان را کویری کرده است، این ثانیه‌های آخر چه سخت می‌گذرند و این لحظه‌های آخر انتظار چه کند عبور می‌کنند، بیشترین است این لحظه‌ها و سهم ما از عشق؛ دو رکعت صبر است.
ما بار دیگر تنها پیمان را به تو اقتدا می‌کنیم. تمام پنجره‌های این شهر را گشوده‌ایم تا ماه رویت را رؤیت کنیم و در گوشه‌ی تمام درها به انتظار نشسته‌ایم تا پای بوس ظهور تو شویم.
می‌دانم، می‌دانم لحظه‌ی آمدنت نزدیک است و من هیچ ندارم که به تو هدیه کنم؛ هیچ!

تنها سرگشته‌ام ...        تو را می‌خواهم ...           تو را می‌خواهم ... 

   اَللّهُمَّ عجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج

به شوق آمدنت چه اسفندها که دود نکردم و چه سبزه ها یی که سبز نکردم...از شرق بیایی یا غرب...چه فرقی دارد مولا؟ وقتی همه ساعت های شماته دار با قدم های تو به ضربه در می ایند...وقتی همه ثانیه ها بوی حضور تو را میگیرند.
مگر فرقی دارد به نرده های کدام ایستگاه تکیه داده باشم وقتی همه قطارها سوت آمدن تو را سر میدهند!
عادت کرده ام جمعه ها ندبه بخوانم ونذر آمدنت صدقه ای بدهم ...این جمعه ها بهانه است...گاهی دوشنبه ها وسه شنبه ها و چهارشنبه ها و یا نه...همه ی هفته را در انتظار دیدنت  پشت سر میگذارم....
وقتی دفتر عمرم را ورق میزنم ...وقتی به صفحه های سبز زندگی ام نگاه میکنم....وقتی رد پای تو را لابه لای  همه برگ ها می بینم چقدر خوشحالم که زیر سایه ی نگاه تو نشسته ام...دعایم کن مولا...

امام محبوبم، ندیده دل به تو سپردم و در دیدن، جان را .
بارها دست دل را گرفته و او را به هر کوی و برزنی که نشانی از تو داده‏اند، کشاندم. به هر سو نظر افکندم و پرنده دلم را به هوای تو پرواز دادم.
گفته‏اند می‏آیی. نکند آمدنت فراتر از پیمانه عمرم باشد. سال‏هاست می‏شناسمت. تو در پشت قلب‏های شکسته مؤمنان هستی، در صدای لرزان «الغوث الغوث‏» شان که مظلومیت از آن می‏بارد.
مهدی جان، آن زمان که پا به عرصه وجود نهادی، زمین بر آسمان برتری یافت و عشق تو، حیرانی و چرخش زمین را به وجود آورد. ماه به عشق تو گرد زمین می‏چرخد و ستاره‏های کهکشان راه شیری راهت را نور پاشی می‏کنند.
شهاب‏ها خود را در برابر قدومت فدا می‏سازند. خورشید سال‏ها است‏به نامت می‏سوزد، می‏گدازد و نور می‏پاشد. می‏دانم، می‏دانم تو نیز دلتنگی، تو نیز می‏خواهی، اما ما هنوز مقدمه‏ای را برایت‏به تکامل نرسانده‏ایم. اما کمکمان کن.

   اَللّهُمَّ عجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج