تو را مى‏خواهم و مى‏خوانم؛ تو مى‏آیى و آمدنت دور نیست. این مژده را در بیابان یأس از نهان دلم گرفته‏ام که تو مى‏آیى و آمدنت مثل شعر ناگهانى است و چونان اشک، هزاران عاطفه دارى و مثل تحویل سال، هزار خنده و دیدار. فانوس‏ها را به کوچه‏ها آورده‏ام و در آبگینه‏هاشان آتش ریخته‏ام تا در صبح استقبال، کسى دل مرده نباشد. هرچند مى‏دانم که تو در راهى و با خود یـک اقیانوس آب مى‏آورى، به اندازه‏اى که همه تشنگان تاریخ را سیراب کنى. حدیث گل و بلبل و شمع و پروانه را که کهنه‏ردائى نخ‏نما بودند رها کرده‏ام و حدیث ندبه تو را به زمزمه نشسته‏ام که همیشه تازه است و هر روزِ مرا جمعه مى‏کند؛ جمعه‏اى به ساحت انتظار.

چشمهایم را می بندم و می گویم کجایی؟ چرا نمی بینمت؟ دست روی دست می گذاریم و با امیدواری می گوییم الان همه چیز درست می شود. به آتش جهنمی که برای خود ساخته ایم فوت می کنیم و می گوییم چرا نسیمی از بهشت نمی وزد؟! می نشینیم و چشم می دوزیم و لبخند احمقانه ای روی لبهای ساده لوحمان نقش میبندد. به خودمان اشاره ای می کنیم و می گوییم من حتما بهترین دوستش هستم! ماه رمضان شیطان را از غل و زنجیر آزاد می کنیم تا تقصیر گناهمان را گردنش بیندازیم. شبهای قدر را گریه می کنیم...

می گوییم: « من اشک می ریزم تو در بهشت برایم خانه ای بزرگ بساز» ولی نمی دانیم این تجارت سودی به جز «خانه ای روی آب» ندارد! ماه رمضان که تمام می شود فکر می کنیم چقدر پاک و معصومیم! حرف گناه و گناه کار را که می شنویم خود را کنار می کشیم. آخر ما که گناهی نکرده ایم! سوالی مغزم را سوراخ می کند: اگر ما گناهی نکرده ایم و پاکیم و منتظر... پس چرا ظهوری نیست؟ 

اَللّهُمَّ عجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج

این یک نجواست آرام بخوانید تا دشمن نفهمد

همه ما در میان مردم ( یعنی خودمان، خودی که منتظر بزرگترین مرد تاریخ است ) با این اصطلاح بسیار برخورد کرده و بی شک بارها از آن در محاوراتمان سود جسته ایم " بهونه بنی اسرائیلی ". اما چه وقت و چرا ؟ هنگامی که می خواهیم مخاطبمان را به باد استهزاء گرفته و به قول امروزی ها پوزخندی به وی بزنیم که چرا من هر چه می گویم یا هر چه انجام می دهم تو باز بهانه ای بیجا می گیری و هزار و یک گوشه و کنایه دیگر مثل: نفهمی، کم فهمی، کج فهمی، لجاجت، اذیت، حماقت، پایین بودن IQ و … ادامه مطلب...

مولایم شب های جمعه که میشه بیشتر دلم از این مردم و کارها و حرف هاشون میگیره. با اینکه آدم رو دوست دارن اما یه جوری سعی می کنن دل آدمو بشکنن. مگه وقتی آدم یکی رو دوست داره میرنجونتش؟

ولی بیشتر دلم از این میگیره که ممکنه دوباره جمعه ی فردا، شنبه شه و بازم نیاین.

خدا جون، کی این انتظار سر میرسه؟ کی این همه ظلم و بی عدالتی تموم میشه؟ کی می تونیم رخسار اون زیباچهره رو ملاقات کنیم؟

اَللّهُمَّ عجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج

یابن الحسن نمیگوییم هرثانیه اما...
روزهایمان را به دعا .. به یاد ... شاید به ذکر شما می گذرانیم

خدایا ! گنه کاریم اما بس نیست...  ؟!
ما را نه... اما مادرش، فاطمه... فاطمه ی زهرا  او که مادراست... مادری پهلو شکسته... مادری غم دیده... مادری...

خدا یا چه می شود قفلهای غیبت به :
یک دعا ، به یک آه ، به یک قطره اشک ، به یک دل شکسته،
یکباره با قدومش بشکند؟

مولا من جماعتی همه کور ٬ همه دور ٬ اما چشم به راه.
آقا جماعتی همه سیاه٬ همه حلقه به گوش٬  اما گوش به زنگ.

دعا کنیم ظهور  را ....
التماس کنیم حضور  را ....

انتظار یعنی احساس یتیم بودن!

فرزند شهیدی بود که می گفت: شبی یک صفحه می نویسم بابا، که بابام یادم نره. آیا ما هم شبی یک بار می گیم یا صاحب الزمان؟! آیا هر روز صبح که چشمامون را باز می کنیم به اماممون سلام می دیم؟!

اَللّهُمَّ عجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج 

کی خواهی آمد
نامه ات را که دیدم
همان که گفته بودی به یادم هستی
فهمیدم این عشق دو سر دارد.

گوش کن صدای خرد شدن برگهای زرد هم آغوش زمین را
چقدر شبیه صدای خرد شدن قلبم زیر پای انتظار است.
این صدای پای کیست ؟
تویی؟

اِنَّهُمْ یَرَوْنَهُ بَعیداً وَ نَریهُ قَریباً

اَللّهُمَّ عجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج

السلام علیک یا اباصالح المهدی روزها می گذرد، جمعه ها می آید، اما او هنوز نیامده... او که با آمدنش خنده بر لبان گل ها و پروانه ها می نشاند... خنده بر لبان بچه های یتیم... خنده بر لبان تمام آن مسلمانانی که به عشق او زندگی می کنند..... کجایی ای سوار سبز پوش؟؟؟