عصر های آدینه حال و هوای عجیبی داره. تو هر شلوغی و بروبیایی هم که باشی، بازم سنگینی و سکوت عصر جمعه رو روی دلت احساس می کنی.
اصلا عصر آدینه یعنی دلتنگی. یعنی غریبی. یعنی سکوت. یعنی تنهایی ...
صبح های جمعه رنگ و بوی دیگه ای داره، مخصوصا اگه با عشق و عهد و ندبه شروعش کرده باشی، یه جور امید و شوق انتظار تو عمق چشمات برق میزنه. در عوض عصرهای جمعه یه سکوت و سنگینی و دلتنگی سر تا پای وجودت رو پر میکنه. آدم دوست داره همش تو خودش باشه. یه گوشه با صفا گیر بیاره و به آسمون نیلی ذل بزنه.
عصرهای روز جمعه برگها ساکت و بی سر و صدا کنار هم آروم میگیرند. درخت ها با متانت و وقار،  تنهایی شون و به سیاهی شب پیوند می زنند. باد از هیاهو و هیجان می افته و سر به کوه و بیابون میذاره. پرنده ها هم دیگه شور شوق خواندن ندارن پس یه گوشه تو خلوت زندگی گیر میارن و به آسمون شب زده خیره میشن. حالا اگه به لحن غم زده شون دقت کنی زمزمه سمات رو احساس میکنی.
عصر جمعه فرصت مناسبیه که یه گوشه خلوت بشینی و به روزهای از دست رفته عمرت یه نگاهی بندازی. با خودت میگی یه جمعه دیگه هم گذشت....
این جمعه هم مثل جمعه قبل و قبل تر. اما یه فرق کوچک با آدینه های گذشته پیدا کرده اونم یه دلتنگی بیشتر. یه افسوس عمیق تر و یه آه سوزناکتره... با خودت میگی این هفته هم مسافرمون نیومد. حتما آماده نبودیم. از خودت می پرسی، نکنه مسافرمون اومده و دیده خونمون آماده پذیرایی از مهمون نیست و از دم در برگشته.....
حالا که دیگه گذشت. گفتن چه فایده ای داره؟ الان تنها کاری که می تونی بکنی اینه که سعی کنی آدرس جاده انتظار رو پیدا کنی و قدم بذاری تو کوچه عاشقی. به اولین کوی آدینه که رسیدی یه تخته سنگ خالی گیر بیاری و بنشینی و ذل بزنی به انتهای جاده. تا بلکه مسافری که منتظرشی از راه سر برسه و اون وقته که دیگه میرسی به آخر جاده انتظار.
راه و رسم کوچه عاشقی که بیشتر از این نمی شه. حالا تا آدینه دیگه باید چشمت به انتهای جاده باشه. تا بلکه به حرمت چشمهای منتظرت هم که شده عشقمون از سر کوچه بن بست دل ما هم گذر کنه.... ولی یه قولی هم بده که اگه آدرس جاده انتظار و کوچه عاشقی رو پیدا کردی به بقیه راه گم کرده ها هم نشون بده . ثواب داره به خدا.

اَللّهُمَّ عجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج

وقتی قلب‎هایمان کوچک‎تر از غصه‎هایمان می‎شود، وقتی نمی‎توانیم اشک‎هایمان را پشت‎ پلک‎هایمان مخفی کنیم و بغض‎هایمان پشت سرهم می‎شکند، وقتی احساس می‎کنیم بدبختی‎ها بیشتر از سهم‎مان است و رنج‎ها بیشتر از صبرمان، وقتی امیدها ته می‎کشد و انتظارها به سر نمی‎رسد، وقتی طاقتمان طاق می‎شود و تحملمان تمام … آن وقت است که مطمئنیم به تو احتیاج داریم و مطمئنیم که تو، فقط تویی که کمکمان می‎کنی.

آن وقت است که تو را صدا می‎کنیم، تو را می‎خوانیم ، آن وقت است که تو را آه می‎کشیم، تو را گریه می‎کنیم، تو را نفس می‎کشیم.

وقتی تو جواب می‎دهی، وقتی دانه دانه اشک‎هایمان را پاک می‎کنی و یکی یکی غصه‎ها را از توی دلمان برمی‎داری، وقتی گره تک تک بغض‎هایمان را باز می‎کنی و دل شکسته‎مان را بند می‎زنی، وقتی سنگینی‎ها را بر می‎داری و جایش سبکی می‎گذاری و راحتی، وقتی بیشتر از تلاشمان خوشبختی می‎دهی و بیشتر از لب‎ها، لبخند، وقتی خواب‎هایمان را تعبیر می‎کنی و دعاهایمان را مستجاب می‎کنی و آرزوهایمان را برآورده، وقتی قهرها را آشتی می‎کنی و سخت‎ها را آسان. وقتی تلخ‎ها را شیرین می‎کنی و دردها را درمان.

وقتی ناامیدها، امید می‎شود و سیاه‎‎ها سفید سفید… آن وقت می‎دانی ما چه کار می‎کنیم؟

حقیقتش این است که ما بدترین کار را می‎کنیم. ما نه سپاس می‎گوییم و نه ممنون می‎شویم. ما فخر می‎فروشیم و  می‎بالیم و یادمان می‎رود، اصلاً یادمان می‎رود که چه کسی دعاهایمان را مستجاب کرد و کی خواب‎هایمان را تعبیر کرد و اشک‎هایمان را پاک کرد.

ما همیشه از یاد می‎بریم، ما همیشه فراموش می‎کنیم. ما همان انسانیم که ریشه‎اش از فراموشی است.

آقا جون هنوز چند روزه که از نجف برگشتم ولی

دلم برایت خیلی تنگ شده

کاش یادم می رفت نزدیک اذان ... صفای حرمت

یادش بخیر

هر وقت دلم می گرفت

به نیت زیارت تو

و زیارت بابام آدم و زیارت نوح

بیرون می آمدم

از درب هتلمان فقط 50 قدم که برمی داشتم وارد حرمت می شدم

دلم برای بوی خوب درهای حرمت تنگ شده

و بوی تو....

یادت هست بوی تو مستم می کرد؟؟؟

یادت هست وقتی قدم بر ایوان طلایت می گذاشتم احساس می کردم که دارم روی ابرها پا می گذارم

و دیگر تنها صدای تو را  می شنیدم

که پاسخ زیارت امین الله ام را می دهی

و لبخند تو را می دیدم لبخندت را که عاشقش هستم لبخندت را لبخند زیبایت را مولا

دیدی با من چه کردی

به خدا دلم برای حرمت تنگ شده

می رفتم کنار یکی از حجره ها می نشستم  روبروی ایوان طلا

زائرها را می دیدم که مخلصانه و با عشق و شوق

اعمال مخصوص زیارتت را انجام می دادند

نماز می خواندند گریه می کردند خداحافظی می کردند سینه می زدند حاجت می خواستند.

دلم تنگ شده برای آن لحظه ها

وقتی رفتم مسجد سهله

یادت هست حواسم خیلی جمع بود

خیلی به دنبال فرزندت گشتم

تو صورت همه زل می زدم

مثل دیوانه ها

ولی می دیدم خال نداشت

می دیدم که ابروهایش پیوسته نیست ....

از کاروان جدا شدم گوشه کنارهای مسجد حتی جاهای خلوتش را گشتم

مگر می شود یار در خانه اش نباشد

او بود، من نمی دیدم

آه

خدای من

اتوبوس داره حرکت می کنه دارم میرم کربلا.............................................................................................................

به خدا این جا، قطعه ای از زمین نیست یه تیکه از بهشته.

چه حالی می ده پایین پای علی اکبر بشینی و های و های گریه کنی.

بین الحرمین قدم می زدم پشت سر: عباس .... روبرو: حسین

یواشکی می چرخیدم هر چه می دیدم فقط حرم و گنبد طلایی بود

تمام شب جمعه تا صبح تو حرم امام حسین

تو بین الحرمین

به دنبال پسرت گشتم

می دونم همراه مادرش زهرا اومده بود زیارت جدش

می دونم شانه به شانه اش با هم زیارت می کردیم

ولی منه گناه کار که نشناختمش

دلم برای همه شما تنگ شده آقا جون تو که خودت می دانی

آقا جون تنهایم نگذار

به خدا گناه دارم

چرا عاشقم کردی؟

چند ساعت دیگه می رم مشهد

میشه از فرزندت بخوای تو حرم امام رضا

با هم زیارت امین الله را بخونیم

آقاجون دوستت دارم علی جانم

تنهام نگذار

به خدا گناه دارم

چرا عاشقم کردی؟

علی جانم

دلم تنگ است

روحم درد می کشد قلبم بی تاب است

نمی دانم چه می گویم...

دلم برات تنگ شده آقا

دلم برات تنگ شده ...

اَللّهُمَّ عجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج

میلاد با سعادت بانو دو عالم، کوثر آفرینش حضرت فاطمه زهرا (س) مبارکباد

دیر هنگامی است که چشمان انتظار به راهت دوخته و جان و دل به شراره های اشتیاقت، سوخته ایم باغ آرزوها به شوق بهار روی تو، خزان ها را می شمارد و چکامه های خونین شقایق را می نگارد؛

نرگس ها داغ هجر تو بر سینه دارند؛

عروسان چمن جز به مژده جمال دلارایت سر زحجله عیش برنیارند؛

مهدیا!

معراج نشینی بگذار و از پرده غیبت به درای و رخسار محمدی بنمای، که خیل منتظران به جان آمده از حقارت و عیدهای دنیایی، چشم بر بلندای وعده دیدار تو دارند.

ای گوشوار عرش الهی! آرمان انتظار را به کوله بار صبر و یقین، بر دوش می کشیم و به ترنم آوای ظهور سرخوشیم، هر بامداد ، یاد طلوع تو را در سینه می پرورانیم و پرتو چهره تو را در دیده نقش می زنیم.

عمری است که اشک هایمان را در کوره سوزان حسرت ها انباشته ایم و انتظار جمعه ای را می کشیم که جویبار ظهورت از پشت کوه های غیبت سرازیر شود، تا آن کوره را بدان آب خاموش سازیم و آن حسرت ها را به دریا ریزیم.

سبکبار تن خسته امان را در زلال آن بشوییم.

ای امید بی پناهان، بیا...بیا.

دل های بیقراران، شیدای یک نگاه توست.

بیا و روزه داران غیبت را به افطار فرج بنشان و قضای عهد انتظار را دستی برافشان.

جاده های بی انتها رو به افق جاری اند
ما در ابتدای جاده به انتظار نشسته ایم
تا با تو
تا انتها، تا خدا برویم
این تقدیر انتظار با کدام قدر آمیخته است؟
.
.
.
با امید
با تلاش
بادعا، دعای “ امن یجیب“
برای خلافت زمین
چند بار بخوانم
چند بار بخوانیم؟
کار جنون ما به تماشا کشیده است.
نمی دانم که دعای مستجاب تو
چرا در ظهور اجابت نمی شود ؟
.
.
.
انگار بادعای ما بندگان منتظر گره خورده است .
در قنوت، در صبح جمعه، در کعبه
با دعای ما، با انتظار ما
با آمادگی ما، آمادگی همه
قفل را ما زده ایم
کلیدش کجاست؟ نمی دانیم
چند دندانه اش کم است؟
تو بگو
تا انتظار به پایان برسد.

اَللّهُمَّ عجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج

سلام. حال من خوب نیست، اما همیشه برای سلامتی شما، دعا می‌‌‏کنم. مدتی است که همه را از خود، بی‌خبر گذاشته‏اید.

هرسال که نرگس باغ، شکوفه می‌‏دهد، آن‌ها هم به خود وعده می‌‏دهند که امسال می‌‏آیی.

مژده ‏ای دل که مسیحا نفسى می‌‏آید

که ز انفاس خوشش بوى کسى مى‏آید

از غم هجر مکن، ناله و فریاد که دوش‏

زده‏ام فالى و فریادرسى مى‏آید

نمى‏دانم چرا آسمان بخیل شده است، نمى‏بارد. زمین سنگدلى مى‏کند، نمى‏رویاند. ماه و خورشید، چشم دیدن هم‌دیگر را ندارند. خیابان‌ها پر از غول‌هاى آهنى شده‏اند. کوچه‏ها امن نیستند. مردم، جمعه‏هاى خودشان را به چند خنده تلخ مى‏فروشند. هیچ حادثه‏اى ذائقه‏ها را تغییر نمى‏دهد. مثل اینکه همه سنگ و چوب شده‏ایم.

عجیب است! دامادها از حجله مى‏ترسند. عروسیها را در کوچه‏هاى بن‏بست، مى‏گیرند. اذان، رنگ پریده به خانه‏ها مى‏آید. نماز، زمین‏گیر شده است. رمضان، مهمان ناخوانده را مى‏ماند که سرزده، بزم سیران را بر هم مى‏زند. از روزه در شگفتم که چرا افطار را خوش نمى‏دارد. حج، هزار زخم از خار مغیلان بر تن دارد. جهاد، بهانه‏گیر شده است. آدم‌ها، کیسه‏هایى پر از خمس و زکات، به دیوارهاى گورشان آویخته‏اند. نپرس موریانه‏ها، چه به روزگار مسجد، آورده‏اند. از همه تلخ‏تر اینکه، عصرهاى جمعه، کمتر دلمان مى‏گیرد.

نمى‏دانم وقتى این نامه را مى‏خوانید، کجا ایستاده‏اید؟ هرجا که هستید، زودتر خودتان را برسانید. از بس شما را ندیده‏ایم، چشمان‌مان هرزه شده است. بیم دارم اگر چندى دیگر بگذرد، ندبه‏خوان‌هاى مسجد، کمتر شوند. آدم‌ها همه دیرباور شده‏اند، و زودرنج. بهانه مى‏گیرند. مى‏گویند: «او نیز ما را فراموش کرده است!» اما من مى‏دانم که شما، همه را به اسم و رسم و نیت، به یاد دارید.

دوست دارم باز برایت بنویسم. اما یادم آمد که باید به گلدان‌ها آب بدهم. مادرم گفته است، اگر به شعمدانی‌ها آب بدهم، آنها برای آمدن تو دعا مى‏کنند. راست مى‏گوید. از وقتى که مرتب آبشان مى‏دهم، دستهاى سبزشان را به سوى آسمان گرفته‏اند.

هنوز هم تفأل مى‏زنم. پیش از نوشتن این نامه، فال زدم. آمد:

دیرى است که دلدار پیامى نفرستاد

ننوشت سلامى و کلامى نفرستاد

صد نامه فرستادم و آن شاه سواران‏

پیکى ندوانید و سلامى نفرستاد

والسلام

اَللّهُمَّ عجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج

امام حسن عسکرى (علیه السلام) می فرماید:

والله لیغیبن غیبة لا ینجو فیها من الهلکة إلاّ من ثبّته الله عز و جل على القول بامامته و وفقه (فیها) للدعاء بتعجیل فرجه

به خدا سوگند که او غیبتى خواهد نمود که در آن از هلاکت رهایى نیابد مگر کسى که خداى عزوجل او را بر اعتقاد به امامت او پایدار و ثابت قدم بدارد و توفیق دهد که دعا براى تعجیل فرجش کند.

ولادت امام حسن عسکری(ع) را به همه شما عزیزان تبریک عرض می‏کنم.

اَللّهُمَّ عجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج